Geplaatst op

Wachten op Tripels

Voor een zonnige zaterdag viel het mee met de drukte op het strand. Binnen in de strandtent was ik de enige wachtende. Toch beende de jongen die de bestellingen moest klaarmaken driftig heen en weer achter de bar alsof er een rij tot buiten stond. Hij was lang en had zich nog niet helemaal weten te bevrijden van zijn puberale slungeligheid. Zijn blik schoot langs de bonnetjes, zijn lippen bewogen geluidloos terwijl hij zichzelf voorlas wat hij in moest schenken. Hij friemelde wat aan de glazen op het druiprek, veegde zijn handen af aan zijn broek, bukte om de koelkast open te trekken.

In afwachting van het verschijnen van mijn bestelling had ik plaatsgenomen op een barkruk. De jongen zette een leeg dienblad voor me neer. Dat was een begin. Nog drie Brugge Tripel en een limonade voor het zoontje van mijn vriend erop, en ik zou een tevreden klant zijn. Hoewel er verder niemand anders stond te wachten, werd het dienblad met frisdrank gevuld, en even later meegenomen door een meisje met blond haar en witte benen.

Een volgend dienblad werd gevuld, maar wederom niet met de door mij bestelde Belgische beukers. Mijn vriend kwam aangelopen om te zien waarom het zo lang duurde. Hij lurkte aan een elektrische sigaret en liet een wolk van witte damp uit zijn mond ontsnappen. De zoete geur voerde me terug naar Turkse badplaatsen, terrassen met waterpijpen op de tafels. Plotseling dook het meisje met de witte benen naast ons op. ‘Wilt u buiten gaan roken?’

‘Ik rook niet.’

‘Toch wil ik dat u naar buiten gaat.’

Hij keek mij aan, schudde zijn hoofd en draaide zich om. Het meisje ging verder met haar werk, ik bleef achter aan de bar, waar ik de bewegingen van de jongen gadesloeg. ‘Wordt u al geholpen?’ vroeg hij.

‘Dat vraag ik me ook af,’ zei ik. ‘Ik heb wel al betaald.’

Ik herhaalde mijn bestelling, de jongen zette het op het dienblad, ik bedankte hem en liep naar buiten, de zon in, waar ik ondanks de weinig efficiënte  bediening toch een zekere mate van dronkenschap wist te bereiken.

Geplaatst op

Verval

Ik zit in de achtertuin en aanschouw het verval. Op de plaats waar zich tot voor kort een vijver bevond is een zanderige kuil ontstaan waar de katten in schijten, al klinkt het woord ontstaan misschien wat ongedwongen – alsof er geen voorhamer aan te pas gekomen is om het muurtje dat de vorige bewoner rond de vijver gemetseld heeft omver te beuken.

Het gebeurde op een vrijdagmiddag, een week of drie geleden, de zon scheen toen ik thuiskwam uit mijn werk. Mijn kameraad en huisbaas – het een kwam uit het ander voort, zoals dat gaat, maar eerst was er de kameraadschap, de huurovereenkomst werd pas veel later bekrachtigd – zat met ontbloot bovenlijf aan een flesje bier te lurken. Terwijl ik zijn voorbeeld volgde ontvouwde zich een dialoog die ik me niet woordelijk herinner, maar het ging over de zomer en over barbecues en over manieren om meer ruimte in de achtertuin te creëren.

Drie bier later vlogen de eerste brokstukken het water in, het stinkende, zwart geworden water, waarin ooit grote kleurige karpers zwommen, en daarna alleen nog donkergroene drek en sigarettenfilters dreven.

Na een uur of anderhalf noeste arbeid lagen de bakstenen en kasseien verspreid door de tuin te midden van een laagje water dat sneller verdween dan ik had gedacht, wat niet gezegd kon worden van de geur van verrotting die het achterliet.

Nu staat er een gammele Weber in de kuil tussen de kattendrollen, tussen de poten hangt een volle asbak. Daar voorbij ligt een kliefhamer naast wat kapotgeslagen brandhout. De stenen zijn weg, de vijver is verdwenen. Boven, naast het raam van de slaapkamer die uitkijkt op de tuin, hangt een masker van Shiva, de Hindoegod der vernietiging, die aanbeden wordt omdat het einde van het een altijd samenvalt met het begin van iets anders.