Ik zit in de achtertuin en aanschouw het verval. Op de plaats waar zich tot voor kort een vijver bevond is een zanderige kuil ontstaan waar de katten in schijten, al klinkt het woord ontstaan misschien wat ongedwongen – alsof er geen voorhamer aan te pas gekomen is om het muurtje dat de vorige bewoner rond de vijver gemetseld heeft omver te beuken.
Het gebeurde op een vrijdagmiddag, een week of drie geleden, de zon scheen toen ik thuiskwam uit mijn werk. Mijn kameraad en huisbaas – het een kwam uit het ander voort, zoals dat gaat, maar eerst was er de kameraadschap, de huurovereenkomst werd pas veel later bekrachtigd – zat met ontbloot bovenlijf aan een flesje bier te lurken. Terwijl ik zijn voorbeeld volgde ontvouwde zich een dialoog die ik me niet woordelijk herinner, maar het ging over de zomer en over barbecues en over manieren om meer ruimte in de achtertuin te creëren.
Drie bier later vlogen de eerste brokstukken het water in, het stinkende, zwart geworden water, waarin ooit grote kleurige karpers zwommen, en daarna alleen nog donkergroene drek en sigarettenfilters dreven.
Na een uur of anderhalf noeste arbeid lagen de bakstenen en kasseien verspreid door de tuin te midden van een laagje water dat sneller verdween dan ik had gedacht, wat niet gezegd kon worden van de geur van verrotting die het achterliet.
Nu staat er een gammele Weber in de kuil tussen de kattendrollen, tussen de poten hangt een volle asbak. Daar voorbij ligt een kliefhamer naast wat kapotgeslagen brandhout. De stenen zijn weg, de vijver is verdwenen. Boven, naast het raam van de slaapkamer die uitkijkt op de tuin, hangt een masker van Shiva, de Hindoegod der vernietiging, die aanbeden wordt omdat het einde van het een altijd samenvalt met het begin van iets anders.