Ik lag op het strand van Velsen-Noord met een vriendin die ik al een tijd niet gesproken had. Waar wij zaten was het rustig, maar een kilometer of twee naar rechts, voor de hoofdingang van Wijk aan Zee, zag ik een massa van parasols en luchtbedden en windschermen, de felle kleuren liepen door elkaar heen in de hete trillende lucht als vruchtenhagel op een kleffe snee witbrood.
Boven ons zwermde een groep kleine zwarte vliegjes. De vriendin wapperde met haar hand. ‘Laten we wat dichter bij het water gaan liggen,’ zei ze. ‘In de duinen kakken al die honden, daar komen vliegen op af.’
Ze raapte haar tas en handdoek op en liep richting zee. Ik sleepte mijn spullen achter haar aan en probeerde om niet te veel naar haar kont te kijken, hoewel die een natuurlijk punt van aandacht vormde op dat grote lege strand.
Een meter of vijftien verderop bleef ze staan. Ik voegde me bij haar, ze keek om zich heen. De vliegjes waren ons gevolgd. Ze keek me aan alsof ik er iets mee te maken had.
‘Ik heb vorige week nog gedoucht,’ zei ik.
‘Misschien moeten we een duik nemen.’
Ik wenste haar succes en spreidde mijn handdoek uit. Leunend op mijn ellebogen keek ik hoe ze de branding naderde. Voor haar lag de zee te glinsteren in het licht van de klimmende zon. Het zwart van haar bikinibroekje stak af tegen het zand en de schelpen, haar heupen en alles ertussenin wiegden heen en weer als een dobberende lichtboei.
Ik liet me achterover zakken en luisterde naar het zwiepen van de windmolens achter me, naar het breken van de golven, het gekraai van de zeemeeuwen, en dacht dat het eigenlijk heel eenvoudig was om tevreden te zijn.